Op een winterdag kwam er een invaldocent naar een school in de gemeente Vyöddale [Vindeln]. Hij was een van de velen die vanuit Ubmeje [Umeå] naar een van de scholen in Vyöddale pendelden. Hij was boos en geïrriteerd omdat hij te laat was aangekomen op zijn allereerste werkdag, opgehouden door een kudde rendieren. Toen het tijd was voor de eerste pauze van de dag, was zijn boosheid nog steeds niet verdwenen. Hij zat op een stoel in de lerarenkamer en vroeg zich luidop af waarom rendieren altijd precies op de plekken moesten zijn waar auto’s moesten rijden. Iedereen in de kamer viel stil, want bijna alle andere leraren wisten dat een van hen zelf rendierhouder was. Kalm zei ze: “Ik vraag me af waarom ze altijd wegen moeten aanleggen precies daar waar wij onze beste weidegronden hebben. 2